-तीर्थराज अधिकारी, गोरखा, लप्सीबोट; हाल:सरस्वतीनगर, काठमाडौँ- ६/१०/२३/२०
भेडाहरू हरियो चउरमा चर्दै छन्
खोरको नवनिर्माण नहुन्जेल
दाम्लाहरूमा पयो नथपिउन्जेल
साँढहरू तिखा सिँगहरूको
प्रदर्शन गरिरहनेछन्
बच्चा र बूढाबूढीहरू
भयले घरको झ्याल-ढोका थुनिरहनेछन् ।
खोरको निर्माणसँगै
दाम्लाहरूको पयो पूरा हुनासाथ
क्यानभासभरि रङ्गहरू जुट्नेछन्
कलमभरि अक्षरहरू उम्रिनेछन्
भेडाहरू कदापि बाघ देखिनेछैनन्
ताल्चाभित्रका नियति
ताल्चाभित्रै उँघिरहनेछन् ।
भ्रमहरू च्यातिनेछन्
इन्द्रेणी फुलाएर घाम टल्किनेछन्
बादल फाटेजस्तै
मनका सन्त्रासहरू हट्नेछन् ।
भेडा खुट्टाले खोस्रिएका
खाल्डाखुल्डीहरू सम्याउँदै
केटाकेटीहरू भाँडाकुटी खेल्नेछन्
बूढाबूढीहरू लठ्ठीमा चिउँडो अड्याउँदै
ती कलिला अनुहारभरि
आफ्नो इतिहास पढ्नेछन् ।
समय -
पर्खनुको मात्र पीडा हो
खोरको निर्माणसँगै
दाम्लो बाटिनुको
ढिलाइको मात्र पीडा हो
सिर्जना बोकिरहने माटो
अलिकति रोकिनुको मात्र पीडा हो ।
तिखा सिँगहरू
कहाँ लहराका थाँक्रा हुन सक्छन् र ?
विचार -बिहानी
अझै यथार्थ
नखुल्नुको मात्र पीडा हो ।
****
-Tirtharaj Adhikari
सिफारिस
एनआरएनएमा कुन बाटो होइन मुक्त राजनीतिको मूल बाटो
हेड्स नेपालद्वारा मानसिक स्वास्थ्यको क्षेत्रमा काम गर्ने हेड्सको प्रति...
रूपान्तरण!
हारेको कांग्रेसको रुन्चे ढिपीका कारण गृहमन्त्रीले पेश गर्ने बिधेयक सुच...